Ўзим танимайдиган “синфдошим”

Офисда ишлаб ўтирганимда телефоним жиринглади. Нотаниш рақам. Гўшакни кўтариб, “алло” дедим. У томондан қанақадир нотаниш одамнинг овози келди. Биринчи ҳайратим — у мени сенсираб гапиргани эди.

— Алло, Зокир, қалайсан? Ишларинг яхшими? Безовта қилмадимми?

— Йўқ, бемалол, — дедим кимлигини билишга уриниб, уни танимаганимни билдирмасликка ҳаракат қилиб.

 

— Бир нима сўрамоқчийдим, сизларда “Астраганус” деган дори қанча туради? — дея мени таниган нотаниш одам бамайлихотир мени саволга тута бошлади.

— Узр, қанақа дори? Менда дори нима қилади? — дедим ҳайратимни яширолмай, ҳали ҳам уни танигандек оҳангда.

— Ие, бу нима деганинг? Дорихонада ишламай қўйдингми? — деди у.

Энди аниқ билдим, мен уни, у мени, бир-биримизни танимаймиз, у адашиб тушган. Лекин исмимни тўғри айтди, сенсираб гапирди, аммо барибир танимадим. Шуни сўрашга мажбур бўлдим.

— Узр, ким бу?

— Нима? Ҳали мени танимадингми? Ҳазиллашмагин! — деди нотаниш овоз гинали оҳангда.

— Йўқ, танимадим, овозинг таниш лекин, — дедим хижолат бўлганга ўхшаб.

— Мен — Бобобекман, синфдошинг, — деди у куюниб.

Бундай исмли синфдошим йўқлигини инобатга олиб, у адашиб тушганига шубҳам қолмади.

— Узр, Бобобек деган синфдошим йўқ, ким биландир адаштиряпсиз, — деб телефонни босиб қўймоқчи бўлдим.

— Ие, Зокир, ўзингмисан? Оқибат қани? Шунчалик катта одам бўп кетдингми? Майли, кечирасиз бўлмаса, — деди-да ўзи гўшакни қўйди.

Буёғи қизиқ бўлди-ю. Ростданам бирор синфдошим бўлсаю, уни танимадиммикан? Роса хижолатли ҳолат. Йўқ, бунга аниқлик киритиш керак. Дарҳол хонамдан ташқарига чиқиб, унга ўзим телефон қилдим. Ахир ростданам синфдошим бўлса, хижолатдан ўламан-ку.

— Алло, узр, бу рақамни қаердан олдингиз? — дедим нимадан бошлашни билмай.

— Қаердан олдим? Телефонимда синфдошларим рақамини сақлаб юраман, — деди у иддао билан.

Тоза хижолат қилди-ку бу. Ростданам рақамим бўлса керакки, мени исмим билан чақирди, сенсираяпти, мен эса уни танимаяпман. Ахир Бобобек деган синфдошим йўқлиги аниқ. Энди билдим, кимдир ҳазил қиляпти.

— Хўп, майли, қайси мактабда ўқиганмиз? — деб сўрадим янада аниқлик киритиш учун.

— 36-мактабда.

— Қаердаги?

— Булунғурдаги.

Шу ерга келганда ҳам енгил тин олдим, ҳам жаҳлим чиқиб кетди. Шунча вақтимни олгани учун росаям сўкким келди.

— Қанақа Булунғур? Мен умуман самарқандликмасман!

Шу гапни айтишим билан “синфдошим” телефонни босиб қўйди. Энди ўзи хижолат бўлгандир. Лекин ҳануз тушунмаяпман, у қанақа қилиб менга қўнғироқ қилдию, исмимни қандай билди.