СУЯНГАНИМ — АКАМ!

Зуммига бағишланади!

Узоқ ва узун тоғлар ортидаги бир гўзал маконда ширингина қизалоқ дунёга келди. У онасини 8 ойгина эмди холос. Узоқ сафарлар боис овқати ширин кашага айланди. Айниқса, уни тайёрлаб берган меҳрибон қўлларнинг меҳри билан каша янада мазали туюлар, қизалоқ она сутидан-да тотлироқ бу таомни яна ва яна ичгиси келаверадиган бўлиб қолди. Энг қизиғи, кашани айнан шу меҳрибон қўллар тайёрлаши ва ичириб қўйиши керак эди...

 

Довон йўлидан кетар экан, унинг хаёлига биринчи навбатда ана шу меҳрибон қўллар соҳиби — акаси ёдига келди. У акасини жуда соғинганди. Шунинг учун улкан тоғларни ҳам писанд қилмай, у томон ошиқаётган эди. Унинг акалари кўп эди, лекин шуниси барибир бошқача эди. Уни ўзи тарбиялаган, ўзи боққан, ўзи ҳимоя қилган, ўзи жазолаган, ишқилиб нима бўлса, шу акаси билан бўлган. Мана, энди унинг дийдори учун тоғни ошиб ўтмоқда...

14 ёшлик пайтида бу шўх қизча маҳалласидаги болалар билан жуда кўп жанжаллашарди. Улардан асло кам келмасди. Чунки аниқ билади, унинг ортида шердек акаси бор. Бир куни индамасдан йўл четидан ўтиб кетаётган ўзи тенгқур бир болани унга гап отмагани учун бошқа дўстлари олдида “ўғил боламассан?”, деб ҳақорат қилганди. Бола ўзига яраша ғурурли бўлгани учун қиз томон учиб келди-да, шарт қўлини кўтариб, урмоқчи бўлди. Аммо қиз бола экани ёдига тушиб, “аввал ўзингни бил”, дея ортига қайтиб кетди. Шўх қизча нима дейишидан қатъи назар, унинг учун жанжал бўлсаю, акасига кимнидир урдирса бўлди эди. У шунчалар беғубор шўх эди. Лекин ҳозир акаси четда кузатиб турганини сезмай қолди. Ака бояги ғурурли болани бир четга судраб кетди. Буни кўрган синглиси пиқирлаб кулиб қўйди... Ярим соатлардан кейин ака уйига келиб, синглисини роса койиганди. Кейин билса, анави бегуноҳ бола роса таъзирини еган экан...

Кўзидан ёш думалади. Ўзи аслида ичидан йиғлар, лекин ташқарига сездирмаётган эди. Шу ерига келганда тутиб туролмади. Чалғиш учун машина деразасидан алпқомат тоғларга тикилди. Улар ҳам худди акасидек виқор билан турар, гўё уни бу чексиз довонда ҳам қўриқлаб бораётгандек...

Тақдир тақозоси билан ака-сингил вояга етишгач, бошқа-бошқа жойларга ажралиб кетишди. Лекин қалбан бирга эдилар, бундан ташқари, телефон, интернет деган нарсалар ҳам бу айрилиқ масофасини яқинлаштиргандек бўларди. Ака бир куни қўнғироқ қилди: “Зумми, қандайсан?”. Сингилга акасининг шу саволи жуда ёқарди. Ўз навбатида ака синглисининг “Яхши” деб эркаланиб жавоб беришини яхши кўрарди. Ҳар иккиси ҳам бу иборалар учун жонларини беришга-да тайёр эди. Лекин ака синглисининг йиғлаётганини, нимадир бўлганини сезди: “Нима бўлди? Ким хафа қилди сени?”. Сингил билдирмасликка уринди, акасини соғинганидан йиғлаётганини айтди. Аммо ака бунга ишонмади: “Сингилжоним, биласан, 4 соатда етиб бораман. Сен фақат айтгин ким хафа қилганини. Уни ўзим кўмиб келаман!”...

Бугун эрталаб тушига акаси кирганди. Оппоқ яктакда, нур ичра синглисига жилмайиб турарди. Лаблари эса нимадир деб пичирларди. Узоқроқ бўлгани учун яхши эшитолмади, яқинлашди: “Зумми, туғилган кунинг билан!”. Шу ерига келганда бўғзидаги алам тилидан отилиб, чийиллаб юбордию, кўзидан ёш қуйилди. Бугун унинг туғилган куни эди...

Эрталаб кўрган тушидан ҳайрон ҳолатда ўрнидан туриб, туғилган куни экани ёдига тушди. Дарров интернетдаги саҳифасига кирди, табриклар, самимий тилакларни ўқиб, эрталабдан кайфияти кўтарилди. Бугунги битилажак яна бир дунё табрикларни ўйлаб, жилмайиб қўйдию, хонасидан чиқди. Ота-онаси биринчи бўлиб, табриклаши аниқ эди. Лекин...

Уйига етиб келгач, биринчи навбатда акасининг олдига чопди. Одамлар унга йўл беришди. Масжид марказида бахмал матога ўралган тобутда акаси унсиз ётарди... У энди ҳўнграб йиғлаб юборди... Тобутни кўтариб, масжиддан олиб чиқишди ҳамки, минглаб одам уни қўлма-қўл қилиб юборди. Тобут бир зумда учиб кетгандек бўлди. Ота, акалар тобутни қидириб қолишди. Шу билан қабристонда кўришишди...

Қиш аёзига қарамасдан, 3 кундан кейин сингил акасининг ҳолидан хабар олгани қабристонга келди. Қуръон тиловат қилиб, унинг ҳақига дуо қилди. Ашкини тиёлмай, беармон йиғлади. Чунки бу ерда акаси ва ўзи бор эди холос... Анча вақтдан кейин рўпарасида оқ соқолли бир нуроний пайдо бўлди.

— Қизим, нега бунча йиғлайсан? Бу акангга хуш келмайди. Ё акангни қалбингдан шунчалик тез юлиб ташладингми?

Сингил аввалига кўп йиғлаганидан ҳам бирдан пайдо бўлган чолдан чўчиганидан ютоқиб кетди. Кейин ўзига келди:

— Ас-салом алей-кум, ота! Не-га ун-дай дей-сиз?

— Аканг доим ёнингда, қалбингда бўлсин. Жисман йўқлигида ҳам бир ҳикмат бор, у ҳар доим ёнингда юради. Аканг энди ҳаёт, истасанг, ҳозир ҳам гаплашишинг мумкин.

Сингил ҳайратдан йиғлаётгани ҳам хотиридан фаромуш бўлди.

— Қандай қилиб?

Шу пайт ортидан ўша таниш овоз келди:

— Зумми, қандайсан? Туғилган кунинг муборак!

Оқ яктакда майин жилмайиб, нурга кўмилиб акаси турарди...

Илова: акангизни қадрланг, умуман, яқинларингизни ғанимат билинг!

Заҳириддин,

2013 йил