Кондуктор, арча, балиқ

Одатдагидек ишидан кеч қайтди. Қизи кута-кута ухлаб қолибди. Уйқусираб кутиб олган хотини бир нималар деб ғўлдирадию, овқатини иситиб келди. Бугун иш унумли бўлганидан унинг кайфияти яхши, аёлининг қўполлигига ҳам эътибор бермади. Қолаверса, эртага байрам.

Овқатини ичиб бўлиб, маза қилиб чойхўрликка ўтганда “лип” этиб чироқ ўчди. “Падарига лаънат!” дея ғижинди. Лекин бироз жим тургач, ҳовуридан тушди. Майли, қайтанга яхши бўлди, дам оламан. Телевизор кўришга бало борми, кеч бўлганда, дея ўйлади.

— Эртадан уч кун ўчмайди. Байрам шарафига, — деди таскин бергандай хотини.

Хотин дастурхонни йиғиштиргач, шамни ётоқ жойига яқинлаштирди ва ўрнини тайёрлади. Ўзини ухлаганга солиб ётган эрига бир қур кўз ташладию, индамайгина тўшакка чўзилди. Шу онда икки бақувват қўл белидан қучди...

Эртаси куни у ишидан вақтлироқ чиқиб, раҳбар олдига кирдию, бугун-эрта ишламасликка рухсат олди. Сўнг бозорга учди: аввалига қизининг буюртмаси — кичиккина бўлса-да, байрам арчаси сотиб олди. Кейин эса барча керакли таомлар, масаллиқлар, ширинликлар, умуман, Янги йилга нима зарур бўлса, баҳоли қудрат сотиб олишга тушди. Оладиган нарсаларини рўйхат қилмаган экан, бироз қийналди. Лекин, назарида, ҳамма нарсани, айтилган буюртмаларни харид қилишга улгурди. Ҳеч нарса эсидан чиқмади, шекилли.

Ишдан рухсат олганини ҳайдовчига айтиб қўйиш учун унга сим қоқди ва ўрнига бошқа кондуктор топганини маълум қилди. Контактларини бериб, ундан ҳам қутулди. Мана энди уйга “марш”.

Машинадан тушганида қош қорайиб қолган эди. У бўйи бир метрча келадиган арчани дарҳол уйига олиб кирди. Машина ҳайдовчиси қолган бозорликларни туширишга ёрдамлашгач, у ҳам тирикчилиги учун ошиқди. У аввало арчани уйга олиб кирди. Қизининг “ура!” дея югурганини кўриб, ўзи ҳам яйраб кетди. Дастлаб ота-бола қучоқлашишди, кейин қизча арчани безатишга тушиб кетди. У бироз завқланиб туриб қолди. Шундагина ташқаридаги бозорликлар эсига келди. Қараса, хотини бирма-бир кўтариб келяпти.

— Э, нима қиляпсан, хотин? Сенга мумкинмасу! — деганча хотинининг қўлидаги иккита халтага ёпишди.

Хотин аста қадамлар билан ичкари кириб кетди. У ҳам барча нарсани уйга ташиб, бирров қозонга кўз ташлади. Ширингина товуқ шўрва билқиллаб ётибди. Хотини халталарни бирма-бир бўшата бошлади. Нималарнидир қидирди ҳам. Лекин истаган нарсасини тополмади шекилли, дарҳол қовоғи уюлди. Қизи билан арча безатаётган эрига гинали қарадию, эсидан чиққандир, деб ўйлади. Уларнинг олдига бориб, одатдагидек томоқ қирди. Бу унинг аразлаганидан нишона эди. Эр хотинига ўгирилиб, гап нимадалигини тушунмади. Аёлининг бурни хиёл жийирилган, қошлари чимирилган, рўмоли четидан пешонасига тушган бир тутам сочи уни янада гўзаллаштириб юборганди. Икки қўли белида, қаппайган қорни билан жангга шайланаётгандек эди.

— Ҳм, нима бўлди? — сўради у.

— Ҳеч нима эсиздан чиқмадими? — сўради хотини юзини четга буриб, гинали оҳангда.

Эр хотинининг қилиғига монанд қошини чимириб, кўзини қисиб, ўйлаган бўлди. Ҳамма нарсани олгандию, нима қолиб кетди экан? Шоколад ҳам бор эди, катта “Сникерс”. Ё уни кўрмадимикан хотини.

— Мени балиғим қани? — деди ниҳоят хотин ёрилиб. — Роса егим келаётгандию, дадаси, — деди зорлангандай.

У пешанасига кафтини урди. Энг керакли нарсани унутган экан-ку. Энди кечаси қаёққа бораман, дея хаёл қилди. Шу заҳоти эр-хотин кулиб юборди...

Эртасига у яна бозорга тушиб келди.