Онасини соғинганлар учун!

Ишдан кеч келсам ёки 3-4 кунлаб хизмат сафарига кетсам, қизимнинг ҳолини тасаввур қиламан. Онаси айтиб берганди: сафардалигимда ҳар куни кўрсаткич бармоғини эшикка нуқиб, ўзича бир нималар деркан. “Даданг қани?” деб сўрашса ҳам эшикни кўрсатаркан...

Ҳар куни телефонда онам ва дадам билан гаплашаман. Улар одатдагидек неварасининг ҳолини сўрашади: “Нима қиляпти? Гапиряптими? Юриб қолдими? Ё ҳалиям эмаклашдан ўтмаяпти?”. Айниқса, аям жуда қўмсайди неварасини...

Ўзим сафарга кетган чоғимда қизимни роса кўргим келади. Ҳар куни “ада, дада”, дейишлари ўзига ўргатиб қўйган шекилли, қулоғим остида жаранглагандек, ўзига чорлагандек бўлиб тураверади. Ишга кетаётганимда эса менга икки қўлини чўзиб, астойдил йиғлаши ҳар гал юрагимни тилка-пора қилади...

Мана, салкам саккиз йилдирки, азим пойтахт Тошкент нонини ва тузини еб келмоқдаман. Демак, саккиз йил ота-онамдан узоқда эдим. Аниқроғи, ота-онам худди мендек мени кўришга шунчалар муштоқ бўлганини энди тушуниб етдим. Буни тушунишим учун эса фарзанд кўришим сабаб бўлди. Буни англаб етишим учун камида икки йил керак бўлди. Мен Онамни энди тушундим...